Z omawianego uprzednio ruchu okrężnego, a ściślej rzecz biorąc — ze sposobu przenoszenia wartości środków produkcji na gotowy wyrób, wynikają istotne konsekwencje dla klasyfikacji i form finansowania środków produkcji. Po każdym cyklu produkcyjnym (budowlanym) część środków produkcji zostaje zupełnie spożyta w procesie produkcji i cała jej wartość przechodzi na produkowany obiekt. Rozpoczynając nowy cykl trzeba zatem zakupić tę część środków. Pozostała część jest wykorzystywana w wielu cyklach produkcyjnych i stopniowo przekazuje swą wartość wznoszonym obiektom. W konsekwencji są one odtwarzane (zakupywane) dopiero po wielu cyklach produkcyjnych. Te środki produkcji, które całkowicie przenoszą swą wartość na powstający obiekt w jednym cyklu budowy, nazywamy środkami obrotowymi. Te zaś, które zużywają się i przenoszą swą wartość w wielu cyklach, stanowią środki trwałe.
W praktyce do środków trwałych zaliczamy w zasadzie te środki produkcji oraz inne przedmioty i urządzenia długotrwałego użytkowania, których cena zakupu lub wartość wytworzenia wynosi ponad 3000 zł, a okres użytkowania — ponad 1 rok. Pozostałe składniki majątkowe przedsiębiorstw stanowią środki obrotowe.
Środków trwałych nie należy identyfikować ze środkami pracy, ponieważ część z nich nie odpowiada warunkom zaliczenia do środków trwałych. Do środków obrotowych zaliczamy w praktyce ogół przedmiotów pracy, wyroby gotowe, środki pieniężne i w rozliczeniach oraz tę część środków pracy, która nie odpowiada warunkom zaliczania do środków trwałych. Zatem środków obrotowych nie można utożsamiać z przedmiotami pracy.
Leave a reply