Plany miejscowe zagospodarowania przestrzennego

Plany miejscowe zagospodarowania przestrzennego dotyczą głownie miasta. Plany te mogą mieć charakter ogólny lub szczegółowy. Plan ogólny określa możliwość, wielkość i kierunek rozwoju miasta. W planie tym uwzględnia się obecny i przyszły charakter miasta (czy jest ono lub ma być miastem przemysłowym, handlowym, turystyczno-wypoczynkowym, stolicą regionu itp.). Plan ogólny powinien być oparty na uprzednio opracowanym planie regionalnym i powinien stanowić podstawę do opracowania planów szczegółowych.

Perspektywiczny plan ogólny obejmuje zasadniczo okres piętnastoletni. Jest to jednak okres zbyt krótki dla ustalenia kierunków rozwojowych miasta, zwłaszcza dużego. Z tych względów niektórzy urbaniści wypowiadają się za tym, by dla większych miast o silnych tendencjach rozwojowych opracowywać plany kierunkowe obejmujące okres 30—50 lat. Wskazywałyby one jedynie kierunki rozwmju miasta, przy uwzględnieniu warunków terenowych, fizjograficznych, komunikacyjnych i zdrowotnych. W planach tych problemy demograficzne i ekonomiczne byłyby ujęte dość ogólnie i warunkowo.

Plany szczegółowe przestrzennego zagospodarowania miasta opracowuje się na podstawie wyżej przedstawionego planu ogólnego. Są to zazwyczaj plany etapowe, dotyczące rozwoju dzielnicy lub fragmentu miasta w danym okresie planu gospodarczego. W planach miejscowych ustala się:

– 1) projektowane granice miasta lub osiedla

– 2) tereny budowlane, które są dzielone na: a) mieszkaniowe,

– b) przemysłowe, handlowe i składowe, c) użyteczności publicznej, d) specjalne

– 3) tereny przeznaczone na zieleńce, parki, ogródki działkowe, boiska sportowe, na gospodarkę ogrodniczą, leśną i hodowlaną, na cele górnicze itp

– 4) tereny przeznaczone na cele komunikacyjne (główne arterie, ulice, place, dworce kolejowe, autobusowe i lotnicze, parkingi i targowiska, urządzenia kolejowe, pasy przelotowe, lotniska i lądowiska, porty rzeczne i morskie, przystanie, koryta żeglugowe, radiostacje itp.)

– 5) zadania w zakresie budowy urządzeń i sieci wodociągowej, kanalizacyjnej, gazowej, cieplnej, energetycznej i telekomunikacyjnej

– G) podział na strefy według sposobu zabudowania, wysokości budynków, rodzaju zabudowy: zwartej, grupowej, szeregowej, wolno stojącej, mieszanej, ogniotrwałej lub nieogniotrwałej

– 7) minimalną powierzchnię działek budowlanych, ogrodniczych i rolnych, tworzonych przy parcelacji lub scalaniu na cele budowlane

– 8) gęstość zaludnienia i zabudowy terenów budowlanych

– 9) węzły bezkolizyjne na skrzyżowaniach i rozwidleniach głównych arterii, przejazdy dwupoziomowe itp,

– 10) bilans terenowy, bilans ludności i bilans zatrudnienia

– 11) okresy, kolejność i sposoby realizacji oraz kosztorys ogólny projektowanych inwestycji.

Wszystkie wyżej wymienione ustalenia zawarte w planach miejscowych muszą być oparte na gruntownych badaniach i studiach. Szczególnie ważne są studia historyczne, ponieważ pozwalają one stwierdzić, czy dawny rozwój miasta był prawidłowy czy nie, a co za tym idzie — ustalić kierunek tego rozwoju na przyszłość.