Analiza struktury środków obrotowych ma na celu ustalenie sposobu ich rozmieszczenia i wpływu tego rozmieszczenia na efektywność środków obrotowych. Środki obrotowe dzielimy na:
– 1) normowane, które z kolei dzielone są na:
– a) normatywne,
– b) ponadnormatywne
– 2) nie normowane.
Środki obrotowe normowane stanowią największą grupę i obejmują w zasadzie środki w sferze produkcji. Do środków obrotowych nie normowanych należą pozostałe środki obrotowe, które związane są z procesem cyrkulacji. Stanowią one niewielką grupę i obejmują tylko składniki bieżące (z wyjątkiem jednak środków pieniężnych, które powinny być utrzymywane w jak największych kwotach). Środki nie normowane dzielimy na dwie grupy:
– a) środki pieniężne gotówkowe i bezgotówkowe (na rachunkach rozliczeniowych w bankach)
– b) należności.
Normowanie środków obrotowych polega na planowaniu stałego, niezbędnego przedsiębiorstwu wyposażenia w środki obrotowe. W ujęciu wartościowym ustalona w tym trybie norma nosi nazwę normatywu środków obrotowych. W oparciu o planowany przerób planuje się normatywy dla poszczególnych grup środków obrotowych.
Normatyw łączny ustalony jest przez zsumowanie normatywów zaplanowanych dla poszczególnych grup środków obrotowych posiadanych przez przedsiębiorstwo.
W ramach środków normowanych większość powinny stanowić środki normatywne, podczas gdy stany ponadnormatywne powinny występować sporadycznie, głównie w okresie nasilenia produkcji. Istnienie dużej ilości ponadnormatywnych środków obrotowych może świadczyć o gromadzeniu nadmiernych zasobów materiałów, przewlekłości cykli produkcyjnych, nieterminowym fakturowaniu robót budowlanych oraz innej produkcji i usług, a wreszcie — o wadliwym rozliczeniu kosztów w ramach rozliczeń międzyokresowych czynnych. Może również wskazywać na to, że normatyw środków obrotowych jest zbyt niski.
Leave a reply