Kontrola zużycia materiałów bezpośrednich, zwana rozliczaniem zużycia materiałów jest prowadzona na podstawie następujących przesłanek. Jeśli znana jest ilość robót wykonanych w danym obiekcie i znane są normy zużycia materiałów, to można określić ilość zużycia normatywnego. Porównanie normatywnego zużycia podstawowych materiałów z zużyciem rzeczywistym prowadzi w prostym przypadku do ustalenia oszczędności i przekroczeń. Komplikacje rozpoczynają się, gdy kontrola ta ma być prowadzona wartościowo, brak bowiem możliwości dokonywania porównań między cenami ewidencyjnymi materiałów w księgowości (nawet po skorygowaniu ich o narzut odchyleń od cen ewidencyjnych) a cenami fakturowymi lub kosztorysowymi tychże materiałów.
Utrudnia tę kontrolę również zamiana (zastępowanie) materiałów (np. zastępowanie cegły pełnej pustakami itp.). Podstawowe warunki skuteczności kontroli zużycia materiałów do robót można ująć w następujące punkty:
– 1. Wyznaczenie osób odpowiedzialnych za zużycie materiałów do robót, tj. kierowników robót (budów).
– 2. Określenie ścisłego rzeczowego zakresu robót podporządkowanych każdemu kierownikowi.
– 3. Ścisłe określenie części robót objętych kontrolą zużycia materiałów.
– 4. Częstotliwość kontroli zharmonizowana z okresową inwentaryzacją stanu robót.
– 5. Ustalenie praktycznego sposobu uzyskiwania danych o:
— ilości robót objętych kontrolą,
— normach zużycia głównych materiałów,
— faktycznym zużyciu materiałów (po uzgodnieniu jego wielkości z danymi księgowości materiałowej).
– 6. Określenie sposobu porównywania danych wymienionych w piątym punkcie oraz badania odchyleń między zużyciem normatywnym i faktycznym.
– 7. Natychmiastowe dochodzenie roszczeń w stosunku do osób, które ponoszą odpowiedzialność za przekroczenie normatywnego zużycia materiałów.
Leave a reply