Z zasady rozrachunku gospodarczego wynikają dla przedsiębiorstwa — oprócz zadań produkcyjnych — również określone zadania ekonomiczne. Zobowiązują one przedsiębiorstwo do prowadzenia racjonalnej i oszczędnej gospodarki oraz obniżania kosztów produkcji, a w efekcie — do osiągania rentowności.
Omawiane zadania ekonomiczne mają charakter dyrektyw. Dyrektywy te — ustalane dla przedsiębiorstwa przez jednostkę nadrzędną (zjednoczenie) — powinny być poddane w przedsiębiorstwie analizie, przy czym chodzi tu szczególnie o ocenę możliwości wprowadzenia do planu bardziej mobilizujących zadań. Nie można natomiast przyjmować do planu zadań mniejszych niż te, które wynikają ze wspomnianej dyrektywy.
Od ekonomicznie pracującego przedsiębiorstwa oczekuje się, że w wyniku działalności uzyska ono niższy, a co najmniej zgodny z planem poziom kosztów własnych oraz wyższą rentowność.
Czynnikami pobudzającymi do mobilizującego planowania zadań ekonomicznych i pełnego, a nawet ponadplanowego ich wykonywania, są odpowiednie zachęty ekonomiczne (tzw. bodźce ekonomiczne). Powstają one pod wpływem działania szeregu funduszów, a zwłaszcza funduszu zakładowego i premiowego oraz funduszu rozwoju przedsiębiorstw, powodując wzrost tych funduszów w wypadku osiągnięcia pozytywnych wyników ekonomicznych lub ich zmniejszenie — a nawet utratę — w wypadku uzyskania wyników negatywnych. Dwa pierwsze fundusze oddziałują na załogę przedsiębiorstwa, a fundusz rozwoju — na przedsiębiorstwo jako całość.
Leave a reply